Bedankt voor alles, kleine vriendin

Hey hey iedereen. Vandaag de dag waarvan ik had gehoopt dat deze nooit zou komen. Een dag waar ik ook al een poosje naar toe leef. Of nja, naar toe leef. We wisten dat we vandaag afscheid gingen nemen van Shanti, daar is deze blog ook op gebaseerd. Vandaag in deze blog, alles over Shanti, van het begin tot het eind. Lezen jullie mee?

My favorite hello

Ik was 8 jaar toen we Shanti gingen ophalen uit Heerhugowaard. De naam had ze al, een pup van Kinky van Titipec en Harry potter van de vier jaargetijden. Shanti heet voluit: Shanti van Titipec. Gelijk al een super leuk hondje met leuke streken. Kan mij nog wel dingen herinneren dat ik dan thuis kwam en we vergeten waren de wc deur dicht te doen dat er dan overal door het huis verscheurd wc papier lag. Een hondje dat nooit iemand kwaad deed, tenzij je er zelf om vroeg. Er kwam iemand een keer onverwachts met zijn hoofd dichtbij haar en toen beet ze diegene in zijn neus, eigen schuld. Maar eigenlijk deed dit hondje nooit geen vlieg kwaad, een super makkelijk hondje. Ze kon overal mee naar toe en als ik thuis iedereen uitnodigde voor een verjaardag dan was dat ook helemaal geen probleem. Dan was ze letterlijk de party animal. Aandacht vragen bij iedereen en voor de rest lekker in de mand liggen.

Ouder worden

Voor de mensen die het nog niet weten. Ik wil al jaaaaaaaren lang, elke dag mijn 10.000 stappen halen. Zo ging ik dus ook heel vaak wandelen met Shanti. Het liefst liep ik dan gelijk een rondje van 10.000 stappen als ik vrij was zodat ik er gelijk van af was. Ik weet nog dat ik dat met Shan deed in Kolham en daarna ging ze heel raar doen. Het was een combinatie van hoesten en zich verslikken, even aangekeken en het ging van kwaad tot erger. Soms bleef ze er ook heel lang in hangen en dat ging dan door merg en been omdat je alleen maar hopeloos kon toekijken. Ik denk dat dit zo’n 4 jaar geleden is en we dachten allemaal dat het toen wel gedaan was met haar. Shanti had trachea collaps, een aandoening waarbij de luchtpijp samenvalt. Deze word veroorzaakt door een verslapping van de kraakbeen ringen in de wand van de luchtpijp. Een bekende kwaal bij chihuahua’s. Maar ze heeft tabletten van de dierenarts gekregen en een hoestdrankje voor als het heel erg werd en die hebben al die jaren heel goed hun best gedaan. Eigenlijk waren de problemen zo goed als voorbij. De lange wandelingen zaten er vanaf dat moment niet meer in. Dan namen we haar soms mee in een tas, ideaal als je zo’n klein hondje hebt. Elke keer als ze dan weer zo’n aanval had, was ik wel bang dat de laatste minuten/dagen in waren gegaan maar elke keer krabbelde ze zich er wel weer boven op.

De laatste maanden is ze echt wel hard achter uit gegaan. Dat vrolijke hondje die enthousiast naar je toe rende als je thuis kwam of haar naam riep, die was er niet meer. Als je thuis kwam, kreeg ze dat niet eens meer mee en als je haar oppakte begon ze te happen en grommen omdat ze het gewoon simpelweg niet meer goed mee kreeg wat er allemaal gebeurde. Kan me nog herinneren dat als ik thuis kwam van nachtdienst en ze hoorde mij beneden dat zij altijd boven aan de trap stond te kwispelen want ook al was ik er niet, sliep ze toch altijd in mijn slaapkamer. We hebben thuis een verbrede vensterbank -voor haar- zodat Shanti uit het raam kon kijken en zodra je de auto voor de deur parkeerde, zag je haar staartje al weer heen en weer gaan en wachtte ze vrolijk tot je binnen kwam. Ik kan me ook niet herinneren wanneer dit voor het laatst is gebeurd. Ze is al een hele poos niet meer in de vensterbank geweest ook omdat ze er niet meer op en af durfde.

My hardest goodbye

Vandaag 30-10-23 is de dag dat we afscheid van haar moesten nemen. Een datum die al 1,5 week vast stond. We wilden het al eerder doen maar dat kon niet wegens de herfst vakantie en dat vond ik stiekem helemaal niet erg. Dit is de beste keuze geweest maar voor mij voelt het ook weer zo dubbel omdat ze niet echt fysieke pijn had. Dit ga je natuurlijk ontkennen voor jezelf omdat ze je beste vriendinnetje is en je haar zo lang mogelijk bij je wil houden.

Om 9.20 moesten we bij de dierenarts zijn. Een groot groen gebouw en ik had heel eerlijk verwacht dat ze het niet zou herkennen ofzo, normaal begint ze altijd te trillen als ze het gebouw ziet en ik had verwacht dat dat dit keer niet het geval zou zijn omdat ze dement is enzo maar ze wist prima waar we waren.. Nou, eerst onder narcose en daarna nog meer prikjes en ik ben er bij gebleven maar deed me echt veel pijn.

Ze is echt heel vredig heen gegaan.. het eerste prikje deed haar pijn maar ze is ‘mooi’ gaan liggen en vredig heen gegaan. Daar ben ik heel blij om.

Klein hondje, groot verlies.

Daarna gelijk naar het crematorium gegaan in Stadskanaal en daar is Shanti heel goed opgevangen. Nog even fijn afscheid kunnen nemen en dan kunnen we haar morgen alweer ophalen.. Nog even kijken naar een mooie urn en een mooi sierraad en dan is ze weer bij mij <3

Bedankt voor alle leuke jaren Shanti! Vergeten doe ik jou nooit en je hebt altijd een groot plekje in mijn hart. Iedereen bedankt voor de lieve woorden.