Chauffeur worden, met vallen en opstaan

Hey hey iedereen! Vandaag heb ik weer even een wat persoonlijkere blog voor jullie. Ik neem jullie weer eens mee in mijn verhaal. Mijn hele reis naar het vrachtwagenrijbewijs toe was letterlijk vallen en opstaan, stapje verder komen en bam, lag ze weer plat op de bek. Heel demotiverend maar uit eindelijk ben ik er gekomen en zou ik voor geen goud meer anders willen, lezen jullie mee?

Het begon allemaal toen ik de chauffeurs opleiding mocht gaan doen, ik had groen licht maar ik moest alleen nog een BBL plek regelen. Een plek waar ik 4 dagen in de week mocht werken. Ik dacht, ach, dat zal niet moeilijk zijn. Maar dat viel echt tegen. Het was me zelfs niet eens gelukt. Toen kon ik de chauffeurs opleiding niet eens doen en toen moest ik maar de opleiding logistiek medewerker doen. Na een maandje had ik toch nog geluk, toen vond ik een BBL plek en kon ik gelukkig de chauffeurs opleiding gaan doen.

Ik moest trouwens mijn tijd ook nog opvullen want ik was te jong om te kunnen met de chauffeurs opleiding. Ik was 15 toen ik begon aan een opleiding, bijna 16. En bij de chauffeurs opleiding moest je minimaal 16, bijna 17 zijn. Toen ben ik dus nog een andere opleiding gaan doen maar die had ik niet afgemaakt.

Eenmaal wat langer in het wereldje, kwam ik er achter dat ik echt wel een jong, klein meisje was. Ik had geen enkel rijbewijs, geen heftruck certificaat, amper ervaring, totaal geen verstand van wat ik aan het doen was etc. En toen stond ik daar tussen al die (oudere) stoere kerels en jongens. En dat maakt me best onzeker. Toen zei een chauffeur een keer tegen mij: Je moet gewoon doen en zeggen wat je wil, want denk je dat de meeste mannen er niet ongemakkelijk van worden als zo’n jong meisje tegen ze praat? Lol. En eigenlijk heb ik dat door de jaren heen echt wel gemerkt en die opmerking heb ik dus altijd onthouden.

Sowieso was ik echt heel onzeker en ik ben mezelf echt wel vaak tegen gekomen. Soms zijn er gewoon situaties waarin je om hulp moet vragen of soms zijn er situaties waarin je moet bewijzen dat je dingen kan. Op de werkvloer wel maar ook bij examens en ik ben vaak gezakt, dat heeft het ook niet makkelijker gemaakt allemaal. En omdat ik natuurlijk 0.0 verstand had van techniek, heb ik daarvoor voor het examen, om hulp moeten vragen. Toch even zo’n drempel waar je over heen moet.

Faalangst en vaak zakken heeft het ook niet beter gemaakt allemaal. Voor toets besloten terrein ben ik 3 keer geweest, C examen ben ik 4 keer voor geweest. Hoe vaker je zakt, hoe meer de moed in je schoenen zakt en hoe meer je aan alles gaat twijfelen. Zakken op “domme” dingen, op een gegeven moment weet je niet meer hoe je het moet doen. Dan weer een nieuw rijles blok als je gezakt bent en dan krijg je een andere instructeur van dezelfde rijschool die je letterlijk uitlacht om je manier van aan docken. Je collega heeft me dat zo geleerd maat. Het heeft het gewoon allemaal niet makkelijker gemaakt.

Ik had ook nog echt het geluk not , dat ik geen contract verlening gekregen had, toen ik net mijn C rijbewijs gehaald had. Ik had dus echt moeite met het vinden van een baan , ik was een meisje, 18 jaar, met een rijbewijs zonder ervaring. Zaten eigenlijk niet zoveel bedrijven op te wachten. Toen dacht ik: “ Ah, dan begin ik wel helemaal onderaan de ladder en dan ga ik op zo’n busje voor de post rijden ofzo” Nou, zelfs bij zulke dingen word verwacht dat je minimaal 5 jaar een rijbewijs hebt.

Trailerangst , dat woord heb ik zelf bedacht en ik denk dat ik daar nu wel grotendeels “ over heen gegroeid” ben maar ik had met een combi gelest en 1 keer geslaagd. Toen moest ik ineens met een trailer rijden, dat heb ik mezelf natuurlijk helemaal zelf moeten aanleren en dat maakte mij dan ook weer onzeker. Sowieso heb ik misschien wel een beetje prestatiedruk op dat gebied. En misschien is dat logisch in dit vak? Want zeker als je een meisje bent en je moet aandocken, word je gewoon heel vaak aangekeken. En dat is echt niet iets wat tussen je oren zit maar zo werkt dat gewoon echt.

Door alles heb ik best vaak twijfels gehad, al deze bovenstaande dingen, gingen natuurlijk gepaard met veel emoties. Ik twijfelde aan mijn kunnen, of ik het ooit allemaal zou redden en of dit wel echt een vak voor mij is. Ik heb me ook best rot gevoeld om het feit dat ik als meisje zijnde een vrachtwagenchauffeur wou worden. Alle vrouwen/meiden om me heen werden kapper, gingen werken in een schoonheidssalon of gingen in de zorg. En ik? Ik wou vrachtwagenchauffeur worden. Geen idee, best vaak moeite met dat feit gehad.

Nu, 5 jaar later. Kan ik wel echt zeggen dat ik echt een onzeker miepje was maar dat daar eigenlijk niet veel meer van over is. Ik ben door de jaren heen hard geworden want dat moet wel echt in dit wereldje. Ik heb meer ervaring en ik weet wat ik aan het doen ben. Ik ben er achter gekomen dat ik juist veel beter vibe met mannen dan met vrouwen. Komt misschien ook omdat ik nu helemaal ingeburgerd ben in dat wereldje lol. One of them ofzo? Ik zou echt voor geen goud meer wat anders willen doen en ik ben mezelf echt dankbaar dat ik ondanks alle tegenslagen heb doorgezet, niet heb opgegeven en dat ik mijn droom heb waargemaakt.